Dingen waar men moeilijk over praat

Er zijn enorm veel dingen die ik liever niet bespreek in het echte leven. Ik heb sowieso het idee dat ik mezelf véél beter kan uiten op papier (of op mijn blog) dan in het ‘echte’ leven. Het niet direct uitspreken van iets, maar het eerst op papier zetten, zorgt ervoor dat ik het ook beter kan verwoorden. Toch zijn er ook een hoop dingen waar ik in het verleden eerst nooit over praatte, maar nu wel. Herken je dat? Het heeft denk ik een hoop te maken met ouder worden. Maar natuurlijk ook met de mensen die je om je heen hebt. Ik heb gelukkig ontzettend veel lieve mensen om me heen waar ik alles bij kwijt kan. En dingen die niet al te persoonlijk liggen, deel ik ook gewoon hier. Puur omdat ik merk dat veel mensen er inspiratie uit kunnen halen. Daarnaast werkt het ook therapeutisch voor mezelf.

Iets waar ik vroeger bijvoorbeeld helemaal niet graag over praatte is mijn gewicht. Doodeng vond ik het. Ik kan me nog herinneren dat we bij een biologieles op de weegschaal moesten staan voor de klas. Ik werd spontaan ziek en ben naar buiten gegaan. ‘Hoe kun je nou schaamteloos vertellen hoeveel je weegt?!’ dacht ik bij mezelf. Nu vind ik het géén probleem om het te vertellen wanneer iemand het me vraagt. Het heeft voor een groot deel te maken met het feit dat ik nu wat ouder ben maar ook het feit dat ik een stuk zelfverzekerder ben. Op de middelbare school heb je gewoon behoefte aan acceptatie door je klasgenoten en nu denk ik daar echt nooit over na. Gelukkig maar, want dat was altijd mega vermoeiend.

Natuurlijk zijn er ook nog wat dingen waar ik nog steeds lastig over praat. Wanneer ik verdrietig ben, om welke reden dan ook, zit ik het liefst alleen in mijn kamer. Soms maak ik dan een wandeling of begin ik in een leuk boek. Maar erover praten doe ik liever niet. Dit is ook echt iets waar ik aan wil werken, want ik weet ook dat het enorm kan opluchten om wél te laten weten waar je mee zit. Ik ben heel benieuwd hoe jullie hier mee omgaan.

De dood, ook zo’n onderwerp. Het viel me laatst op dat ik daar steeds vaker over nadenk… Ik heb nog nooit meegemaakt dat er iemand die heel dicht bij me stond overleden is. Maar wanneer ik in mijn omgeving merk dat anderen dit wel ervaren, zet dat me aan het denken. Sommigen vinden het misschien raar dat ik over dit onderwerp schrijf op mijn blog. Toch is mijn blog de plek waar ik juist over dingen schrijf die in mijn hoofd rondspoken. En meestal zijn dat hele leuke dingen, zoals leuke uitjes, fitness, yummy eten, maar vaak ook niet. Laatst vroeg ik me bijvoorbeeld af waar ik nou voor zou kiezen: begraven of cremeren? Hier speelt het voor mij ook wel een rol welke optie beter is voor het milieu.

Toch heb ik wel een aantal dingen die ik gewoon echt op mijn begrafenis wil, of juist absoluut niet. Hoe treurig het ook is wanneer iemand overlijdt, vind ik het ook heel belangrijk om juist naar de mooie momenten te kijken. Een uur lang huilen in een kille ruimte vind ik maar een naar idee. In Ghana zijn er heel andere rouwritulen bij een begrafenis dan in Nederland. Daar wordt er feest gevierd en letterlijk iedereen is erbij. Natuurlijk zijn er ook momenten om te huilen, maar er wordt ook veel gedanst, gegeten en gelachen. Dat weet ik nog van het overlijden van mijn Oma een aantal jaar geleden. Ik vind dat altijd zo mooi om aan terug te denken. Zo’n feestelijke gebeurtenis met veel lekker eten en gezelligheid zou ik bijvoorbeeld veel liever hebben dan een ‘normale’ ceremonie zoals wij hier in Nederland gewend zijn.

Denken jullie wel eens na over de dood, en alles wat daarbij komt kijken? Ik ben heel benieuwd. Ik hoop natuurlijk dat het binnen nu en héél veel jaar nog niet nodig is om er over te denken. Toch is het niet verkeerd om er soms even bij stil te staan. Ik ben hel benieuwd naar jullie mening hierover!

Dit artikel is geschreven in samenwerking met Yarden.